Może na tym polegał mój błąd?

Bardzo cenię sobie takie filmy. Lubię klasyki, przede wszystkim za ich ponadczasowość. Obawiam się, że "Gorączka złota" mogła trochę zatracić na uniwersalności albo to moje poczucie humoru mocno się zdeprawowało. Lubię czarny, niekiedy brzydki humor, bywa też, że uciekam się do skrajnych "odmóżdżaczy" (kajam się). Film Chaplina nie łapie się na żadną z powyższych. Czy to źle?

To film bardzo ciepły o bardzo zimnym świecie. To jest genialne, przyznaję. Nie zamierzam więc podważać fenomenu klasyka, a jedynie podzielić się odczuciami. Bo mnie film nie rozbawił do łez, nie śmiałam się w głos. Przeuroczy był taniec bułek czy gonitwy po chatce, z lękiem patrzyłam na gotowanie buta - ale nie poruszyło to wyraźnej reakcji. Może źle interpretuję cele komedii. Albo współcześnie one się mocno wypaczyły, a ja już na tym wypaczeniu się wychowałam.

Oglądałam go tak, jak dorośli oglądają kreskówki, jedynie dla towarzystwa - dzieci rechoczą, a nas przestaje już bawić spadający na głowę fortepian, czy struś pędziwiatr przebierający nóżkami w szalonym biegu, pozostając w miejscu. Doskonale pojmujemy, co wywołuje rechot, ale sami tylko ciepło się uśmiechamy do tej naiwności młodszych.

Nie wiem, zdziadziałam czy jestem spaczona. Film warty uwagi, choć to zupełnie inny gatunek komedii od tych, którymi karmią nas obecnie. Obejrzałam go trochę tak, jak zrobiłabym to z eksponatem muzealnym. Z lekkim dystansem, bez dotykania i z półuśmiechem, kiwając głową ze zrozumieniem, bez zrozumienia.